Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Πλαστές ανάγκες, φόβος, χειραγώγηση και ο δρόμος της συνειδητότητας

Πλαστές ανάγκες φόβος χειραγώγηση και ο δρόμος της συνειδητότητας
«Να ελαχιστοποιήσουμε τις πλαστές μας ανάγκες, όχι τις ανάγκες που είναι πραγματικές. Αυτό που πρυτανεύει στη συγκρότηση ενός πολιτισμού, είναι οι ανάγκες των ανθρώπων. Οι ανάγκες, η μη εκπλήρωση μάλλον των αναγκών, δημιουργεί φόβους. Όσο περισσότερους φόβους έχει ένας άνθρωπος, τόσο λιγότερο ελεύθερος και τόσο πιο εύκολα χειραγωγούμενος είναι. 

Γι' αυτό, αυτό το σύστημα το οποίο θέλουμε να αλλάξουμε ειρηνικά, μας δημιουργεί συνεχώς πλαστές ανάγκες, όλο και μεγαλύτερες ανάγκες. Όσο γιγαντώνονται οι ανάγκες μας, γιγαντώνονται και οι φόβοι της μη εκπλήρωσης αυτών των αναγκών. Κι όσο αυξάνονται οι φόβοι μας τόσο λιγότερο ελεύθεροι και πιο εύκολα χειραγωγούμενοι είμαστε. 

Τι κάνουμε πρώτα. Αποποιούμαστε τις πλαστές ανάγκες μας, αυτές οι οποίες δεν μας κάνουν περισσότερο ευτυχισμένους, αλλά απλώς τις έχουμε συνηθίσει. Έχοντας λιγότερες ανάγκες, έχουμε λιγότερους φόβους και, συνεπώς, γινόμαστε περισσότερο ελεύθεροι και λιγότερο χειραγωγούμενοι. Η πνευματικότητα, έχει ως σκοπό να αποκαλύπτει ποιες από τις ανάγκες του ανθρώπου είναι αναγκαίες και ποιες είναι πλαστές. 

Μέσω του δρόμου της συνειδητότητας ζητάς την αλήθεια. Η λέξη αλήθεια όμως αποτελείται από δύο συνθετικά το στερητικό α και την λέξη λήθη. Δηλαδή αναζητάμε μέσω αυτού του δρόμου όχι νέα γνώση, αλλά να θυμηθούμε κάτι που γνωρίζαμε και έχουμε ξεχάσει. 




Κάθε εποχή βιώνουμε μια συγκεκριμένη, μέση συνειδητότητα. Η συνειδητότητα είναι δρόμος και για να προχωρήσουμε χρειαζόμαστε εργαλεία. τα οποία θα μας αποκαλύψουν τις ειδήσεις που δεν θυμόμαστε.

Εργαλεία μπορεί να είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η θεολογία, η βιοματικότητα κ.α. Ποιος όμως είναι ο στόχος; Η πνευματικότητα. Η πνευματικότητα με την σειρά της έχει να κάνει με το βαθμό συνειδητότητας.

Όσο αυξάνεται η συνειδητότητα, δηλαδή η γνώση των καινούριων ειδήσεων, τόσο η πνευματικότητά μας αυξάνεται. Πού θα φτάσει, δεν το ξέρουμε. Μιλάμε για δρόμους και για εξελικτική πορεία που το τέλος τους προς το παρόν είναι το αδιανόητο άπειρο.»